امروز، ۱۴ دی‌ماه ۱۳۸۵ ، فریبا وفی یکبار دیگر جایزه‌ی گلشیری را برای رمان “رؤیای تبت” برد. در سال ۸۲ او برای رمان “پرنده‌ی من” جایزه گرفته بود و این بار جایزه مشترک بود با رمان چهاردرد، نوشتۀ منيرالدين بيروتي. مصاحبه‌ی زیر در هفته‌ی گذشته و برای زنستان انجام شد. یک دهه نویسندگی و اختصاص این شماره زنستان عمدتاً به ادبیات زنان بهانه‌ی خوبی بود. قرار بود یک مصاحبه‌ی کوتاه باشد و فریبا وفی کوتاه ترش کرد. دلم می خواست سوال‌های خیلی هوشمندانه کنم، اما این کار هوشمندی می‌طلبید. دوست داشتم در مورد زنان و حقوق زنان از او سؤال کنم، اما مگر می‌توانی زندگی کنی بدون این که زندگانی دغدغه‌ات باشند که حق زنده بودن آن‌ها پایمال شده و می‌شود؟ و البته دوست داشتم چیزی هم درباره‌ی جایزه‌اش بپرسم و بگوید، اما این مصاحبه به هر حال قبل از این واقعه فرح انگیز است.
خانم سیمین بهبهانی که جایزه‌ی برندگان رمان را می‌داد قبل از این که اسم فریبا وفی اعلام شود اظهار خوشوقتی کرد از این که تعداد برندگان زن زیادند. در واقع تعداد آثار نامزد جایزه نویسندگان زن قابل توجه بود، اما تنها “رؤیای تبت” برد، در حالی که نویسنده‌اش سراسر ماه گذشته مصر بود و گمان می‌کرد اثری دیگر، و ترجیحاً نوشته یک زن، برنده‌ی جایزه خواهد شد، هرکسی غیر از خودش. چنان با اطمینان می‌گفت “من؟ نه!” که به گمانم حالا پرسیدن از او که چه احساسی دارد خیلی زود باشد.
مصاحبه، متن کوتاه شده‌ی حرف‌های زیادی است که در یک شب برفی و در آرامش و گرمای خانه فریبا وفی رد و بدل شد.

من و هم کلاسی‌هایم اغلب دختر‌های چشم و گوش بسته‌ای بودیم که فرق “هـ” را از “بـ” تشخیص نمی‌دادیم.

زن‌ها در مورد نوشتن و چیزهایی که می‌خواهند بنویسند نگرانی‌های بیشتری دارند. تابوها کم نیستند؛ حتی نوشتن از احساس واقعی خود به نظرم هنوز هم جسارت می‌خواهد و نویسنده باید بهایش را بپردازد.